Ervaringen

“Op papier had ik een perfecte baan, maar vanbinnen stoeide ik enorm”

Een goede baan, dure auto, mooi pak en strakke schoenen: Bas (38) had het allemaal. En tóch was hij niet gelukkig. Hij besloot z’n baan als accountmanager bij een groot modebedrijf op te zeggen, en samen met coach Belinda op zoek te gaan naar zijn drijfveren.‘’

Van etentjes met klanten…
Jaren werkte ik in de modebranche en zat ik echt in een bubbel. Ik had alleen maar contact met kledingwinkels en kwam veel op modebeurzen. Het is een snelle en hippe wereld, echt uit het boekje. Mooie kleding, luxe lunchen met klanten, een dikke auto van de zaak – op papier had ik de perfecte baan.

…naar lunchen aan de keukentafel
En toen kwam corona. De branche is erg afhankelijk van verkoopcijfers, dat is een groot nadeel. Dat merkte je tijdens de coronacrisis: het bedrijf waar ik werkte kreeg een enorme klap. Winkels moesten dicht, en consumenten kochten minder schoenen en kleding omdat ze veel thuis zaten. De winkeliers die onder mij vielen, stonden onder zware druk. Dat zorgde voor stress.

Waar ik als accountmanager normaal vaak op pad was en veel contact had met klanten, zat ik nu ineens thuis. Ik kwam niet meer tot m’n recht, en de branche stond op instorten. De lockdown bleek voor mij hét moment om eens na te denken over wat ik nou echt wil. Doordat ik jaren in zo’n snelle wereld werkte, vergat ik daar soms bij stil te staan. Ik besloot m’n baan op te zeggen en me aan te melden voor het Werkprikkel-traject.

Mijn ideale werkdag
Zo kwam ik in contact met mijn coach Belinda. Tijdens de vier sessies hebben we veel gepraat en deden we een hoop oefeningen. Zo moest ik m’n ideale werkdag omschrijven, zónder daarbij m’n verstand te gebruiken en rationeel te denken. Belinda daagde me uit om dat allemaal los te laten – alleen dan ontdek je wat je echt wilt.

Gevoelig voor status
We kwamen erachter dat ik te veel bezig was met status. Belinda leerde me om niet te kijken naar het ‘plaatje’, maar te focussen op m’n echte dromen. En vooral om geen baan aan te nemen waar ik ongelukkig van word. Ik ben pas 38 jaar, ik moet misschien nog wel dertig jaar werken. Dat is lang, hoor!

Ook legde ze uit dat ik niet meteen mijn droombaan hoef te vinden. Voor nu is het belangrijk om gewoon lekker aan de slag te gaan. En als het niks is, c’est la vie, dan kijk ik weer verder. Ik had een heel andere mindset. Ik wilde altijd de allerbeste baan, heel hard werken en het liefst minstens tien jaar in dienst blijven. Maar dat brengt ook veel druk met zich mee.

Echt Bas
Dus nu is het een kwestie van oriënteren, gesprekken aangaan, ontdekken wat me leuk lijkt. Ik kijk heel breed: onderwijs, gemeenten, overheid, dienstverlening. Zo’n functie past denk ik beter bij me. Ik wil niet meer constant op mijn tenen lopen, ik wil ergens werken waar ik echt Bas kan zijn. In ieder geval ben ik er weer klaar voor om op de werkvloer te staan. Ik moét – oh, dat woord mag ik van Belinda niet meer gebruiken – ik wíl weer aan de slag. Ik heb er zin in.

‘Bas is een gefingeerde naam. Haar echte naam is bij ons bekend.’