Ervaringen

“Dankzij mijn Werkprikkel-coach heb ik stappen gezet die ik anders nooit had durven nemen”

Na lang wikken en wegen, besloot Patricia (38) haar baan in de horeca op te zeggen. Ze maakte een switch naar de retail, maar ook daar vond ze haar geluk niet. Waar dan wel? Die vraag bleef knagen, tot ze bij Werkprikkel terecht kwam. ‘’Elke kans op een nieuwe baan greep ik met beide handen aan. Dus toen mijn coach Ricky mij vertelde dat ik een loopbaantraject mocht volgen dacht ik: kom maar op!’’

Niet meer op je plek
’Ik werkte jarenlang als bedrijfsleidster in de horeca, tot ik thuis kwam te zitten door de pandemie. Zoveel tijd met zo weinig omhanden – dat zet een mens aan het denken. Ik twijfelde bovendien of ik nog wel op m’n plek zat. Eenmaal aan de slag had ik enorme pech. Ik brak mijn been en belandde, jawel, wéér thuis. Enorm zuur, maar wel verhelderend. Ik wist het toen zeker: dit werk was niet meer wat ik wilde. Ik besloot te solliciteren terwijl ik re-integreerde en werd aangenomen bij een grote retailketen. Precies wat ik nodig had. Dat dacht ik tenminste, maar toen ik eenmaal aan de slag ging, merkte ik al gauw dat ik van dit werk ook niet gelukkig werd. Ik besloot dit op te gooien bij mijn coach – op dat moment zat ik namelijk al in een ander traject via NL leert door. ’

Aan de slag met jezelf
’Het traject was ontzettend nuttig, maar het bracht mij niet helemaal wat ik zocht. Toen het traject bijna was afgelopen belde mijn coach Ricky mij. Ze vertelde dat ik in aanmerking kwam voor een loopbaantraject waaraan zij werkte: Werkprikkel. Ik twijfelde geen moment en schreef me in. Met één voorwaarde: ik wilde haar weer als coach.’

Denken in mogelijkheden
‘Wat ik fijn vond aan mijn gesprekken met Pascal, is dat ik veel meer mogelijkheden ontdekte. Vaak zitten we onbewust zo vast in patronen. Gedachtes over wat we kunnen en leuk vinden. Maar er is zoveel meer! Pascal liet mij dit heel goed zien aan de hand van verschillende testen. En ook de arbeidsmarktscan vond ik superinteressant. Juist omdat je per functie zag wat de kansen en voorwaarden zijn. Dit had ik zonder Pascal nooit geweten.’

Verschillende richtingen
’Mijn grootste probleem: ik wil altijd alles proberen. Hierdoor bleef ik veel te lang hangen in werkzaamheden die ik helemaal niet leuk vond. Zonde van mijn tijd én energie. Met Ricky stond ik hierbij stil. Op de vraag wat ik zou willen doen als tijd en geld geen rol speelden, kon ik meteen antwoorden: chirurg of lijkschouwer. Al van jongs af aan een kinderdroom. Maar beide functies waren een ver-van-mijn-bedshow. Of de uitvaartzorg niet wat voor mij was? Ik dacht toen meteen: dat lijkt mij gaaf!’

Out of your comfort zone
’Tijdens de gesprekken met Ricky werd ik me steeds meer bewust van mijn eigen belemmeringen: ik dacht altijd in problemen. Gedachten als ‘’Wat nou als’’ en ‘’ja maar…’’ passeerden constant de revue. Een uitvaartbedrijf opbellen voor meer informatie? Vragen om een meeloopdag? Ik had wel honderd redenen om het niet te doen. Door Ricky ben ik gaan inzien dat als ik dingen niet anders ging aanpakken, er ook niets zou gaan veranderen. En dus pakte ik de telefoon op. Dat had ik hiervoor echt nooit gedurfd! Nog geen drie weken later liep ik een dag mee als uitvaartverzorger en wist ik meteen: this is it. En het grappigste van alles? Zorgberoepen kwamen altijd omhoog in de tests. Ik had alleen nooit deze richting op gedacht. Dat heb ik echt aan Ricky te danken.’

Een nieuw begin
’Begin mei ben ik begonnen met mijn nieuwe baan als medewerker zorgteam binnen de uitvaart. Ik doe dus de overledenen zorg. Meewerken aan de laatste herinnering voor nabestaanden, dat idee vind ik ontzettend mooi en bijzonder. Dit werk past gewoon goed bij mij, en ik ben erachter gekomen dankzij Ricky en Werkprikkel. Voor mensen die zelf in een dip zitten met hun baan, hoop ik dat ze zich ook durven aan te melden voor dit traject. Soms heb je een helpende hand nodig om de eerste stap te zetten in uitzoeken wat je leuk vindt. Maar dan moet je die hulp wel toestaan. Want één stap in de goede richting kan al het verschil maken.’